28 maart 2010

Ode aan de Stilte

Niet alleen de al in 1950 overleden advaita-leraar Ramana Maharshi benadrukte het belang van de stilte bij het overdragen van inzicht, ook jongere advaita leraren zijn gefascineerd door de kracht van de stilte. Zo schreef Adyashanti (1962) in zijn boek Emptiness Dancing de volgende ode aan de Stilte:

The waves of mind
Demand so much of Silence.
But She does not talk back
does not give answers nor arguments.
She is the hidden author of every thought
every feeling
every moment.

Silence.

She speaks only one word.
And that word is this very existence.
No name you give Her
touches Her
captures Her.
No understanding
can embrace Her.

Mind throws itself at Silence
demanding to be let in.
But nu mind can enter into
Her radiant darkness
Her pure and smiling
nothingness.

The mind hurls itself
into sacred questions.
But Silence remains
Unmoved by the tantrums.
She asks only for nothing.

Nothing.

But you won’t give it to Her
because it is the last coin
in your pocket.
And you would rather
give her your demands than
your sacred and empty hands.

26 maart 2010

You lucky people

Wat de Advaita Vedanta is in de hindoeïstische traditie, is Dzogchen in de tibetaans boeddhistische traditie. Dzogchen betekent in het Tibetaans De Grote Perfectie. Het is een eeuwenoud onderricht dat zich ontwikkelde binnen het Tibetaanse boeddhisme. Het wordt beschouwd als het meest directe spirituele boeddhistische pad. Dzogchen is eerder een systeem van innerlijk weten dan een religieuze leer. In het Dzogchen-onderricht wordt een heel concreet begrip gegeven van onze natuurlijke staat van zijn, van wie we werkelijk zijn. Een van de hedendaagse vertegenwoordigers van deze aloude traditie is Chögyal Namkhai Norbu (1938). Ook de Dalai Lama schreef een uitvoerige inleiding in Dzogchen. Een van de belangrijkste vertegenwoordigers uit deze traditie is Longchenpa (1308-1363). In zijn The Precious Treasury of the Natural State schreef hij:

So stay here, you lucky people,
let go and be happy in the natural state.
Let your complicated life and everyday confusion alone
and out of quietude, doing nothing, watch the nature of mind.
This piece of advice is from the bottom of my heart:
fully engage in contemplation and understanding is born;
cherish non-attachment and delusion dissolves;
and forming no agenda at all, reality dawns.
Whatever occurs, whatever it may be, that itself is the key,
and without stopping it or nourishing it, in an even flow,
freely resting, surrendering to ultimate contemplation,
in naked pristine purity, we reach realization.

22 maart 2010

Onderwijzen zonder woorden


Onderwijzen zonder woorden
en nuttig zijn zonder te handelen,
daar zijn maar weinigen van ons toe in staat.


Lao Tse (604 - 531 A.D.) in vers 43 van de Tao Te Ching.

21 maart 2010

Garden of Silence bestaat 1 jaar

Vandaag, 21 maart 2010 en het begin van de lente, bestaat de Garden of Silence 1 jaar. Dat wil ik vieren met een feestelijk lied. Ik heb daarvoor een keltisch liefdesliedje, Hear me, gekozen. Het werd in 1998 door de Ier Shaun Davey gezongen samen met zijn vrouw Rita Conolly op de cd Waking Ned Devine. Eerst zingt Davey de tekst in het Keltisch, waarna Conolly dezelfde tekst in het Engels zingt. Samen zingen zij tenslotte het refrein Hear me.

It is winter on the islands. My heart is cold as stone.
Like a house deserted, I am roofless and alone.

Where is your voice, where is your touch,
your breath, your guiding flame?
Where is the light, I miss so much
in this gently falling rain.

I hear your voice calling through the silence of time.
I hear you through darkness, when stormy seas run high.

Hear me! Hear me! The sun will rise again.
Hear me, I am by your side, our voices speak as one.

Ik luister naar en zing dit liefdesliedje graag als een liedje waarin de geliefde niet een menselijke persoon is, maar the Beloved, de Bron, de Ziel, the Divine, de Stilte…. De tekst krijgt dan een heel andere dimensie: when I am by Your side, our voices speak as One!



20 maart 2010

Satsanga

Om de kracht van de stilte te ervaren, is het volgens David Godman (p. 123 e.v.) niet nodig om direct in de buurt van een leraar te zijn. “De stroom van kracht die uitgaat van de leraar kan door iedereen ontvangen worden die zijn aandacht gericht heeft op het Zelf of op de gestalte van de leraar; afstand vormt geen belemmering. Deze aandacht wordt dikwijls ‘satsanga’ genoemd, hetgeen letterlijk betekent ‘vereniging met het zijn’. Sri Ramana Maharshi moedigde deze praktijk van harte aan en zei regelmatig dat het de meest efficiënte manier was om een rechtstreekse ervaring van het Zelf tot stand te brengen. Volgens de Indiase traditie hield dit in dat je in de fysieke nabijheid verblijft van iemand die het Zelf heeft gerealiseerd. Maar Sri Ramana Maharshi gaf het een veel wijdere betekenis. Hij zei dat het belangrijkste element in satsanga de mentale verbinding met de leraar was; satsanga vindt niet alleen plaats in zijn aanwezigheid, maar wanneer en waar je ook maar aan hem denkt. De leraar is dan altijd in je aanwezig.”

Wanneer ik rechtstreeks in de ogen kijk van de foto van Sri Ramana Maharsi die in mijn kamer staat, voel ik me direct met hem verbonden en ‘weet’ ik weer - zij het voor even - wie ik werkelijk ben.


Foto: Beeld van Dakshinamurti (11-e eeuw)

Een traditie van Stilte

“Hoewel Ramana Maharshi (1879-1950) zijn inzichten graag verwoordde tegenover iedereen die daar om vroeg, wees hij er dikwijls op dat zijn “stille leer” directer en krachtiger was”. Zo typeert een van de belangrijkste biografen van Ramana Maharshi, David Godman (1953), zijn onderricht. Godman bezocht de Ramana-ashram voor het eerst in 1976 en werkte er tot 1985 als archivarus. Na een tijd in Lucknow leerling van Papaji geweest te zijn, keerde Godman na diens overlijden weer terug naar de Ramana-ashram. Daar woont en werkt hij nog steeds. In 1985 publiceerde hij Be as you are, dat in 1990 in Nederland werd uitgegeven onder de titel De leringen van Ramana Maharshi. Het is een van de mooiste boeken over hem.

Volgens Godman bestond de ‘stille leer’ van Sri Ramana “uit een spirituele kracht die uit scheen te gaan van zijn gedaante, een kracht zo sterk dat hij hem beschouwde als het meest directe en belangrijkse aspect van zijn leer. In plaats van het geven van mondelinge instructies over hoe om te gaan met de geest, ging er zonder enige inspanning een stille kracht van hem uit die de geest van iedereen in zijn buurt automatisch tot rust deed komen. De mensen die afgestemd waren op deze kracht, vermeldden dat zij hem ondergingen als een staat van innerlijke vrede en welbehagen; bij sommige gevorderde leerlingen bracht hij zelfs een directe ervaring van het Zelf teweeg.”

Godman geeft aan dat deze methode van onderricht een lange traditie heeft in India. De meest beroemde vertegenwoordiger hiervan is Dakshinamurti. Hij wordt gezien als een manifestatie van Shiva als de guru van de allerhoogste kennis en inzicht. Zijn beeltenis komt in en rond vele hindoeistische tempels voor. Eens waren in zijn bijzijn vier geleerden tot een ervaring van het Zelf gebracht door de kracht van zijn Stilte. Sri Ramana sprak dikwijls met grote waardering over Dakshinamurti en zijn naam valt in veel van de gesprekken met zijn leerlingen. Wanneer mensen naar Dakshinamurti kwamen, hield deze zich aan een volledige stilte. Deze omvatte kijken, aanraken en instrueren. Zo’n stille benadering verandert het hart van de bezoeker. Het zal hem zuiveren en hem bevestigen in wie hij werkelijk is.